|
|
|
|
Mooie plaatsen en trajecten
Nieuwsbrief 2021/2
|
Deze maand vieren we een klein jubileum. Gisteren, op 2 februari 2021, is de 300ste video op Youtube gepubliceerd! Dat is tevens de laatste documentaire die we publiceren in relatie tot de uitzending van Wim voor de Verenigde Naties. Deze film verhaalt de terugkeer vanuit het Midden-Oosten op de Fides, een roll-on-roll-offschip van de rederij Grimaldi. Misschien een suggestie voor camperaars die graag eens ver weg willen rondreizen zonder de grote afstand daar naartoe over de weg te willen afleggen.
|
Daarnaast presenteren we twee prachtige Franse plaatsjes die jaarlijks strijden voor de eerste plaats op de lijst 'Plus beaux Villages de France'. We bezoeken ook een Zeeuwse havenplaats en rijden met de camper een route door Occitanië. Een documentaire over Palestijnse cultuur sluit het aanbod van deze maand af.
|
|
|
|
|
|
|
Grijs dorp van
vulkanisch gesteente
|
|
|
Aan de rand van een plateau aan het westelijke uiteinde van het vulkanische complex van de Cantal ligt Salers. Deze plaats staat bekend om de gelijknamige kaas en zijn koeien. Het dorp staat ook vermeld in het bekende boekje ‘Les Plus Beaux Villages de France’ en behoort dus tot de mooiste dorpen van Frankrijk. Regelmatig strijdt Salers met Saint Cirq-Lapopie voor de titel van mooiste dorp. Het plaatsje noemt zichzelf de ‘zwarte diamant op een groen tapijt’, doelend op het zwarte vulkanisch gesteente waaruit de huizen zijn opgetrokken.
|
|
|
|
|
|
|
|
Kunstenaars redden
een dorp
|
|
|
In het dal van de Lot, niet ver van Rocamadour en Cahors, ligt op een hoge rots met prachtig uitzicht over de Lot het dorp Saint-Cirq-Lapopie. Dit plaatsje is een van de opmerkelijkste van Frankrijk omdat het bijna ten dode was opgeschreven. De burgemeester nodigde kunstenaars uit om er gratis te komen wonen onder het beding dat ze de huizen zouden opknappen. Zo werd dit plaatsje een van de mooiste dorpen in Frankrijk met een vermelding in het boekje 'Les Plus Beaux Villages de France'.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Van Caylus naar Bruniquel
|
|
|
Tijdens onze reizen gebruiken we de TomTom Rider van de motor als navigatiesysteem. Maar de routes in Frankrijk worden uitgezet met behulp van de Michelinkaarten. Want als er een groene lijn langs de route loopt, moet het een toeristisch interessante zijn. Eén van deze routes voerde ons over de D19 vanaf Caylus (Tarn-et-Garonne) en de D115 naar Bruniquel (Tarn). Vanaf Saint Antonin-Noble-Val gaat de route door de mooie Gorges-de-l'Aveyron.
|
|
|
|
|
|
|
Het riviertje van Zierik
|
|
|
Het is interessant om te achterhalen hoe plaatsen aan hun naam zijn gekomen. Zo woonde volgens een legende ooit een zekere Zierik, één van de eerste machthebbers in Zeeland, aan de Ee. Al snel werd deze kreek Zierik’s Ee genoemd en zo ontstond uiteindelijk Zierikzee waar zich in de 10e eeuw boeren en vissers gingen vestigen. Deze havenstad telt meer dan 500 monumenten en noemt zichzelf graag ‘de Parel aan de Oosterschelde’.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Palestijnse cultuur
|
|
|
De VN-missie UNTSO draait om militaire waarnemers die langs de grenzen van Israël hun taken verrichten. Maar om hen het werk goed te kunnen laten uitvoeren is een aanzienlijke staf nodig met zowel administratief als technisch personeel. Naast internationale medewerkers worden ook lokale werknemers aangetrokken. De Palestijnse werknemers van het hoofdkwartier in Jeruzalem tonen eenmaal per jaar aan alle overige medewerkers facetten uit hun cultuur.
|
|
|
|
|
|
|
|
Middellandse zeereis
|
|
|
De missie zit er op voor Wim. Tijdens zijn verblijf in het Midden-Oosten had hij de beschikking over zijn privé-voertuig dat in een container over zee naar het missiegebied was gekomen. Het liefst zou hij rijdend met de auto naar huis terugkeren, maar dat is alleen raadzaam wanneer je met anderen samen reist. Helaas zijn er geen andere Nederlanders die ook huiswaarts keren, dus besluit hij om in te schepen op de Fides. Het wordt een leerzame en interessante reis naar Italië!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Toen de lockdown-maatregelen rond corona van kracht werden en vakantie vieren onmogelijk leek, dreigden we snel door onze voorraad filmpjes heen te raken. Daarom besloten we om documentaires over het Midden-Oosten te publiceren. Deze zijn door Wim gemaakt tijdens en na zijn uitzending voor de Verenigde Naties. In de nieuwsbrieven geven we tevens wat achtergrondinformatie over de uitzending.
|
|
United Nations Truce Supervision Organization
|
|
Fragment uit het dagboek van Wim:
|
Omdat in de haven van Ashdod gestaakt wordt, kan de terugreis niet aanvangen op de geplande datum. Wim is in afwachting van een bericht dat de staking is beëindigd en dat er ingescheept kan worden. Het wordt spannend wanneer de laatste dag van het visum aanbreekt, maar gelukkig is juist op die dag de staking afgelopen.
|
Het is vroeg dag op donderdag (30 november 2006). Net als bij een schoolreisje ben ik al voor de wekker afgaat wakker. Wanneer ik op het afgesproken tijdstip Allalouf (reisagentschap) in Ashdod bel, wordt de telefoon niet opgenomen. Ik vrees het ergste, maar mijn besluit staat vast. Wanneer er onverhoopt toch nog gestaakt wordt, zal ik wel een hotel nemen. Na het inladen en afscheid nemen van mijn Palestijnse huisbaas (chirurg in een Israëlisch ziekenhuis) en zijn gezin vertrek ik even na achten richting Ashdod. Het verkeer in Jeruzalem zit muurvast en het kost me ruim een half uur voor een paar kilometer vierbaansweg. Nog in Jeruzalem krijg ik een telefoontje van Allalouf die me laten weten dat de staking voorbij is. Een pak van mijn hart. Om half tien rijd ik de haven van Ashdod binnen. Het kantoor van Interdel heb ik snel gevonden. Nog voordat ik naar binnen kan, word ik aangeklampt door een lokale inwoner die zijn diensten aanbiedt. Wanneer ik laat weten al een afspraak met Interdel te hebben, wordt hij zowaar boos. Binnen wacht Sandra al op mij. Ze laat weten nog een andere klant te verwachten, maar die is helaas vertraagd. Wanneer het te lang duurt, gaan we op pad. Bij de ingang van de haven vindt de gebruikelijke veiligheidscheck plaats. Van UNTSO hebben ze nog nooit gehoord en wanneer ik uitleg wat UNTSO doet en waar ze zoal zitten, krijgt ze argwaan bij het woord ‘Libanon’. Even later komt ze terug met een collega die me ondervraagt over wat ik in Libanon te zoeken had en waarom er geen stempel van Libanon in mijn paspoort staat. Maar gelukkig kan ik alles uitleggen en lijkt ze genoegen te nemen met mijn verklaring. Vervolgens moet ik de auto in een hangar parkeren en daar de sleutel afgeven. Sandra gaat ondertussen de andere klant ophalen en tot mijn verbazing is dat mijn Deense collega Søren Nielsen. Hij komt alleen de auto afleveren, want zijn terugreis staat pas gepland voor 16 december. Met z’n drieën gaan we vervolgens op pad voor de administratieve rompslomp. In totaal moet ik 117 shekkel (bij Customs) en $200 betalen aan Sandra. Wanneer ik de beurs open, merk ik dat ik stom ben geweest. Ik heb door mijn langere verblijf in Israël $100 vanuit de beurs gewisseld voor shekkel en ben vergeten een nieuw honderddollarbiljet uit de safebox in de auto te halen. Gelukkig kan ik ook honderd shekkel in plaats van $25 geven. Maar wanneer we klaar zijn met Interdel en bij Allalouf arriveren, blijkt dat ik daar toch nog in totaal $75 moet betalen. En die heb ik niet bij me, maar in de safebox in de auto. Gelukkig springt Søren voor me in, al weten we beiden dat ik hem hier en nu niet terug kan betalen. Dus wordt afgesproken dat hij en Henriette naar Nederland komen, of ik naar Denemarken ga om de schuld te vereffenen. (Noot: in 2010 ben ik met de caravan op vakantie geweest in Denemarken en heb ik Søren en zijn gezin bezocht en mijn schuld bij hem ingelost.) We nemen afscheid en ik word vervolgens door een taxi langs de emigratiedienst gereden (waar ik mijn paspoort moet achterlaten) en tegen enen afgezet bij de Fides. Pascale, de steward, verwelkomt me en wijst me mijn cabine aan: een prachtige ruimte van zo’n vijf bij zes meter, met een zithoek en toilet annex doucheruimte. Van de twee aanwezige bedden is alleen het onderste opgemaakt. Het wachten is op mijn auto, want daar liggen al mijn spullen in. Herhaaldelijk heb ik contact met de bemanning die ook niet weet waar mijn auto blijft. Ik bel maar met Allalouf en zij stellen me gerust: om drie uur komt de agent de auto brengen. Maar het wordt vier uur en dan vijf uur, maar geen scheepsagent. En omdat ik niet weet wanneer de boot gaat vertrekken, begin ik me toch weer zorgen te maken. Dus ga ik naar het laadplatform en praat wat met de bemanning. Die brengen me in contact met iemand die met de scheepsagent in contact staat. Binnen twee minuten is hij hier, laat hij weten. Maar dat zijn Israëlische minuten. Een half uur later komt hij aanrijden en neemt me mee naar de auto. Hij laat me nog weten dat hij de Touran om vier uur uit de loods heeft gehaald, want die ging om vier uur dicht. Anders had ik de auto niet mee kunnen nemen. Wanneer ik achter het stuur kruip, neem ik me voor dat er nu niemand meer tussen mij, mijn auto en de boot kan komen. En dat lukt. Met hulp van een vriendelijk bemanningslid sjouw ik de belangrijkste zaken naar boven. Mijn auto laat ik achter op dek 5, wat voor de rest helemaal leeg is. Dan is het tijd voor het avondeten. Er blijkt nog een andere passagiere te zijn, de Italiaanse Alessa, die een tocht maakt met de Fides en in Turkije van boord zal gaan. Met haar deel ik een tafel, terwijl de rest van de bemanning misgunstig aanzit bij de kapitein aan de lange tafel. Het eten is prima. Vooral het wijntje erbij doet het hem!
|
|
De Fides vaart vervolgens van Haifa naar Ashdod, de eerste stop tijdens de reis naar Italië. Daar gebeurt vervolgens ook iets opmerkelijks.
|
|
Terwijl ik rond drieën wat rondloop over het bovendek, komt de steward me halen: immigratiedienst! Vreemd, ik was gisteren toch al uitgecheckt in Ashdod en bevind me nu toch op Italiaanse bodem? Maar à la, de goeie wil maar getoond. Maar blijkbaar heeft het de beide dames te lang geduurd en zijn ze weer verdwenen. Wanneer zij zeggen ´twee minuten´ is het altijd minstens een kwartier, maar denk niet dat ze anderen twee echte minuten gunnen. Even laten zien wie de baas is, iets wat ik elke keer weer tegen ben gekomen bij het Joodse volk. Ergerlijk! Na een half uurtje hangen bij de ramp kunnen we onder begeleiding van de scheepsagent naar het kantoortje van de immigratiedienst. Met de anderen zijn ze zo klaar, mijn paspoort wordt aan een nauwgezet onderzoek onderworpen, en wat schetst mijn verbazing: ze vallen over het feit dat ik nog in Israël ben terwijl mijn visum op 30 november is afgelopen! Ja, hallo, de boot had vertraging en er werd gestaakt in de haven van Ashdod! En wie heeft me eigenlijk vanaf Italiaans grondgebied naar Israël laten lopen? Zij toch? Hoe dan ook, ze nemen genoegen met mijn verklaring en ook ik kan gaan. De bootsman vertelt me onderweg terug dat dit soort dingen alleen in Israël gebeuren.
|
|
|
|
Wat publiceren we komende maand?
|
We bezoeken een Brabantse en een Franse vestingstad. Met de camper rijden we een traject door de Tarn en met de fiets een rondje op Walcheren. Tot volgende maand!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
